همپای اسمان
وقتی از کنار خاکهای غریبانه و سوت و کورت در غروب جمعه می گذشتم یاد غریبی مولایم در صحرا و
بیابان افتادم.
شلمچه ای نبض پایداری با کدامین قلم تو را نوشتند که نامت چنین بر بلندای کوه های استقامت ثبت
شده .
وقتی به خود امدم دیدم در میان فانوس های سبز در تاریکی شب قدم بر میدارم انگار که قطعه ای از
بهشت از اسمان بر روی زمین خاکی افتاده تا قدمگاه رزمندگان کربلای ۵ باشد. وقتی در راه بازگشت به
اطرافم نگاه میکرم با چشمان خود می دیدم جوانانی را که سر بر خاکت گذاشتند و بر خاکت بوسه
میزدند.با چشمان خود مشاهده میکردم عشاقت بر پهنای صورت میگریند و به یاد کربلا و شهدایش بر
سینه میزنند.
دیگر نمیتوانم تکرار لحظه های بی تو بودن را در کنم
... تا کی ...؟
تا کی باید در این بیابان های غربت به دنبال ردپایی از تو بگردم ؟ و با چشمانی خالی از امیدهای دیروز
به اسمان پر ستاره ی شب های تو خیره شوم ؟
برایم دعا کن ...
عمریست که نجوای دلم اهنگ ناسازگاری دنیایت را مینوازد و خسته با پلاکی بی نشان به دنبال قطعه
از بهشت میگردد ...
اری شلمچه... تو برایم دعا کن !
تا فقط .. بایستم .. وبا صدای نمناک شبانه ام بنویسم...
(( من دگر تنها نیستم ... فقط تنها منتظرم ...))
ویژه نامه راهیان نور ــ ۱۳۹۰
